Onze weg naar topsport

Wanneer mensen mij vragen, of ik ook wedstrijden rijd, antwoord ik altijd nee.

"Waarom niet?" is de vraag daar op.

"Omdat ik niet geschikt ben voor wedstrijden.
 Zenuwen die ik niet kan bedwingen, terwijl ik toch wil winnen."

Doe hem dit maar eens na :P

*

Niet zo zeer om de prijzen binnen te slepen.

Ik wil de hoofdprijs niet winnen, maar ik wil iedereen laten zien wat ik voel.

Athos en ik, wij kunnen dansen door de baan. Dat voel ik tijdens iedere training.

Als een twee-eenheid maken we onze figuren.

Alleen kan ik dit niet op commando laten zien, wat in de proef wel wordt gevraagd.
Dat bezorgd mij al de enige stress-kriebels, waar ik niet mee om kan gaan.
*

Plezier tijdens elke training, dat vind ik belangrijk.

Maar eigenlijk zeg ik: ik vind Athos en mij als combinatie goed genoeg, om te winnen.

Echter, heb ik al gewonnen, want als ik kijk, dan heeft Athos altijd plezier in het werk wat wij samen doen.

Plezier staat bij mij op nummer 1. Wanneer er geen plezier is tijdens werk, training of het geen wat we doen, dan kunnen we beter stoppen.
Plezier is "de brandstof" tot leren.

Wij kijken graag voor uit. En staan graag model!

Athos is bijna nooit chagereinig, en wanneer hij dat wel is, dan vrolijk ik hem op.

Ik zoek iets, wat hij leuk vind om te doen. 

Hij mag zelf kiezen, of hij gereden wilt worden of niet. 

Wanneer ik met het hoofdstel er aan kom, en ik zie dat hij "flabbert" naar het bit, dan weet ik: hij heeft er zin in!

(flabberen: naar het bit zoeken met zijn lippen.)

En hij heeft zo zijn dagen, dan flabbert hij niet met zijn lippen. 

Zo laat hij weten naar mij toe, dit word hem niet. We gaan niet rijden.
Dit heb ik weleens genegeerd, omdat IK wel wou rijden. Maar nu kan ik je vertellen, dat doe ik niet meer. Athos geeft duidelijk aan wat hij leuk vind en waneer iets niet.

Vaak gaan we dan spelen in de bak. Soms alleen, soms met zijn grootste vriend Stanley.

De gekke sprongen die hij dan maakt, maakt ons allebei blij!

(liever een bokkensprong wanneer hij los is, dan onder het zadel ;) )

Athos maakt mij ook blij, wanneer ik een mindere dag heb,

Het ene grapje, na de ander maakt hij dan, om mijn volle aandacht te trekken.

Dit kan variëren van mijn jas open ritsen, tot aan spontane vrijheidsdressuur kunstjes tonen.

En ja, wanneer hij dat doet, dan laat hij mij al lachen!

"Je hebt gelijk vriend!"

"Whiehoe!!" 

Terug naar het verhaal:

Een wedstrijd, het woord zegt het al: strijd.

Je gaat de strijd aan, maar met of tegen wie?
Als je mee doet aan een wedstrijd, dan heb je een doel: winnen!

Als ik aan wedstrijden denk, dan wil iedereen laten zien hoe goed ie is.

Logisch, want als je het niet kan, dan verlies je sowieso.

Maar met wie ga je nu werkelijk de strijd aan?

Aan wie wil je jezelf nou eigenlijk bewijzen?

Dat zijn vragen die door mijn hoofd spoken.

Plezier staat op nummer 1, ik vind dat belangrijker dan een paar winnende WP rijden.

Het ruitergevoel!

Er is weer veel gebeurd de laatste tijd.

Athos en ik hebben onze training even op een laag pitje gezet, omdat een van ons beide niet fit was.

Maar vanaf dit weekend lijkt het wel weer de goede kant op te gaan.

En wat is het heerlijk, om weer na een "laag pitje" te mogen rijden.

Het gekke is dan ook, dat de dagen dat we minder deden samen, ons meer opleveren!

Zo liep Athos gisteren al heerlijk, maar vandaag liep hij echt FANTASTISCH!

Gisterochtend, tijdens onze training.

Wanneer ik net in het zadel zit, moet ik op zoek gaan naar mijn ruitergevoel.

Het gevoel, waarbij het allemaal vanzelf lijkt te gaan.

Dat ik alleen maar hoef te denken, en dat we de oefening perfect uitvoeren. 

Samen dansend door de bak, als een eenheid.

Ja, dat is mijn ruitergevoel. 

Geen spanning, maar pure harmonie, plezier, en energie!

Athos begint op zo'n moment heel relaxt te briesen, wat een aangenaam gehoor is.

Hij kauwt niet op het bit, nee hij accepteert mijn stille hand en is blij met deze manier van communiceren. Voorheen kon hij nog weleens het bit vastpakken, maar dat lijkt nu wel verdwenen.

Communiceren met bit en een stille hand.

Tijdens 'het Ruitergevoel' moment, voel ik dat we een zijn samen.

Onze communicatie is onzichtbaar, enkel voelbaar voor ons twee.

Een unieke ervaring, wat smaakt naar meer!

We trainen niet iedere dag, hij mag ook vaak lekker spelen met Stanley.

Vandaag ging onze training dus echt goed.

Na 30 minuten beloonde ik mijn fantastische partner. Soms hoeft een training niet lang te duren.

Athos laat mijn dromen uitkomen, hij geeft mij het gevoel dat wij samen heel ver gaan komen.

Wie wordt er nou eigenlijk getraind?

Vanavond was echt weer een "eye opener" voor mij.

Het moment waar op ik nu terug kijk en realiseer hoe veel we blijven groeien samen.

Want jeetje... Wat begon de training met "scheve" spanning. 

Athos liet niet helemaal lekker los, links om. 

Hij voelde stijf, vluchterig, afgeleid maar vooral niet zichzelf.

Of....

Direct probeer ik aan mezelf te denken, wanneer ik voel dat Athos anders is dan anders.

Hou ik onbewust ergens spanning vast? Of ben ik met mijn hoofd toch ergens anders dan hier, op dit moment? Of is het toch mijn been, waar hij niet op reageert? 

"De leermeester"

Ik draaf aan, om te voelen wat ons dat geeft.

Voel ik in draf meer spanning, dan in stap? Ligt het aan hem, of aan mij?

Help... We gaan te hard, en ik voel hoe Athos onder mij weg ebt.

Langzaam voel ik mijn frustratie naar boven komen.

Waar gaat het nou mis op dit moment?

- Adem in, adem uit. En terug naar de stap. -

Het is een perfecte oplossing voor mij, om terug te gaan naar de stap.

Alleen de stap kan mij bevestigen waar het nou mis gaat.

Want als ik dat in draf of galop probeer, dan gaan we alleen maar harder en harder.

De hoeken van de bak worden dan ook ronder, maar we gaan ook schever de bocht door. 

Dus dat is geen optie.

In de stap kunnen Athos en ik ons gevoel van communiceren weer hervinden.

En wanneer ik voel dat de ontspanning weer komt, houden we halt en beloon ik Athos.

Yes, goed opgelost!

" Kijk, voel en geniet!" 

Opnieuw draaf ik aan, gefocust op mijn zit en ademhaling.

Ondertussen verlaat iemand de bak en zijn er twee mensen aan het grond werken.

Ik hoor alle geluiden, niet alleen het hek wat sluit tegen de bakrand, maar ook de paardenhoeven in het zand. Ik hoor een auto aankomen, een hond blaffen, maar ook hoe lang ik mijn adem inhoud.

En dan vind ik de oplossing, van ons probleem van vandaag.

Ik ben niet bezig met paardrijden, nee ik ben bezig met de omgeving en anderen.

Wanneer ik dat besef, loopt Athos al een stuk relaxter. 

Ik besluit mijn gedachten bij onze training te houden en ga eens goed zitten in het zadel.

Geconcentreerd rijd ik figuur naar figuur, alles doen we stap voor stap.

En voor ik het echt door heb, galopperen we door de bak. 

Ik voel het ritme van Athos zijn sprongen, hoor hoe hij briest en ontspant.

Dit gevoel, dit moet ik onthouden!

Na de galop stappen we even, en doen we nog wat draf oefeningen.

Een beetje afgesloten van de "rest", probeer ik wat nieuwe oefeningen.

Het hoeft niet perfect, het zijn immers nieuwe dingen die we nu proberen.

En jeetje, het gaat nog best lekker ook!

" Een vieze haf, is een blije haf!" 

Ik sluit onze training af, wanneer ik het gevoel heb, dat we weer ons best hebben gedaan.

Athos zijn hals is bezweet, en hij is niet de enige ;)

Zo, jeetje... In het eerste deel van de training dacht ik dat we weer een stapje terug hadden gedaan.

Maar nu besef ik, dat we 1 stap terug hebben gezet, en 2 stappen vooruit! 

Wat is het toch een super fijne pony, om mee samen te werken!

Het leed dat blessures heet...

Waren we lekker bezig: het ging echt goed tijdens de trainingen!

Athos begint nog meer een "dressuurcrack" te worden.

Niets is te gek voor hem, hij doet alles voor me!

"Alleen even zitten!" 

En zo kan je ineens 5 weken niet meer rijden...

Verschrikkelijke pijnsteken bij je linker schouder en nekspieren.

Tijdens het rijden voelde ik dat het mis was...

Na 4 dagen bezocht ik de huisarts, want het ging niet meer.

De arts zei dat ik een zweepslag in mijn nek had op gelopen.

Herstel kon van een paar dagen, tot weken duren!

Nou en ik kan je vertellen: dan zakt de moed je echt in de schoenen.
Ik hou niet van stil zitten, en voor een snel herstel, had ik nu geen keuze.

Gelukkig bestaan er goede medicijnen, die de pijn konden verzachten.

Het is nu 5 weken geleden en gelukkig heb ik de ergste pijnen gehad.

Ik durf zelfs  te zeggen dat het goed gaat! Al schiet het er soms wel weer even in.

Athos heeft in die weken geen vrij gehad.

Hij kreeg nog steeds dagelijks beweging, al was het wel beperkt natuurlijk.

Ik hou er zelf niet van om 3 dagen achter elkaar te longeren.

Daar doe je niet alleen mij geen plezier mee, maar ook mijn paard niet.

Athos wilt uitgedaagd worden, afwisseling en vooral even zijn benen strekken.

Om hem ook nog onder het zadel te laten lopen, heb ik verschillende dames gevraagd om Athos bij te rijden. Hij hoefde niet 5x in de week gereden te worden, maar 2x in de week eigenlijk minimaal.

Het was een leerzame periode, waar in ik weer heb gezien dat Athos bij mij hoort.

Hij is namelijk heel slim! En dat kan soms ook wel in je nadeel werken.

Zo vind hij heel snel "zwakke" punten bij een ruiter, en pakt hij je daar op keer op keer aan.

Als je even niet op let, dan is hij de bocht al om. Of juist niet, dan blijft ie gewoon op de hoefslag.

Boos hoef je niet op Athos te worden, want dat snapt hij niet. Hij doet wat jij van hem vraagt. 

En vraag je niks van hem? Dan bedenkt hij wel wat.

Ja, Athos is een haflinger met een flinke handleiding misschien.

Maar niet op een vervelende manier!

Gelukkig rijden we inmiddels al een aantal dagen samen weer.

En lijkt alles weer koek en ei. Hij is blij, vrolijk en vooral: heel knuffelig!

" Verlies nooit het geloof in jezelf!" 

Afwisseling en plezier!

Afgelopen weekend.

Wanneer ik langs de stallen loop,  kan ik vaak vanaf de bak snel even naar mijn grote vriend kijken die in de paddock staat.

En daar stond hij dan, heerlijk te rusten in het zonnetje.

Met zijn hoofd lekker naar beneden, en billen in de wind (meer een briesje vandaag).

De andere 28 (of zelfs meer ;) ) paarden stonden er vrijwel net zo bij.

De een meer slapende, dan de ander. De rust die heerst bij deze stal is echt uniek.

- Er is echter een paard, die wakker is en kijkt naar de staldeur. -

(Athos, wanneer hij niet aan het werk is. Bezig met verwerken van alle informatie, prikkels en... )

Lekker uitrusten! Zeer belangrijk!

Stanley staat allert.

Hij zal vast de auto gehoord hebben en staat nu te wachten op een teken.

Het teken van een fluitje of een "Heej Stann!!!".

Wanneer ik het fluitje laat horen, zie ik direct dat Athos zijn oren wakker zijn.

Zijn hoofd schiet omhoog, terwijl zijn ogen zoeken naar de plek waar het fluitje vandaan kwam.

En dan hebben we contact, ik zie dat hij me gevonden heeft.

-Hij heeft er weer zin in!-

(Onze grote vriend Stanley ziet alles!)

Dit weekend heb ik gereden met de barebackpad.
Waarom een barebackpad?
Om voor mezelf weer te voelen, hoe mijn balans is zonder zadel.
Om te voelen hoe Athos werkelijk beweegt onder mij.
En natuurlijk voor de afwisseling!
Deze week merkte ik dat Athos toe was aan andere prikkels, andere training dan normaal.
Daarom zette ik een hindernis in de bak, daarmee maak ik hem altijd blij!

En blij was hij zeker. Hij had er zelfs heel veel zin in.
Ondanks mijn zoekende balans, zijn we een paar keer over de hindernis gereden.
Zoals altijd, zette hij zijn beste beentje voor.

Vanavond hebben we weer springles.
Ik hoop dat er iemand is, die foto's kan maken!

Echte vriendschap!

5 September 2011, de dag dat Athos van eigenaresse wisselde.

Hij stapte braaf de trailer op en wachtte geduldig.

Inmiddels zijn we vier jaar verder.

En wat hebben we veel geleerd van elkaar.

Het is bijna onmogelijk, maar jeetje: ik word met de dag trotser op ons.

Athos is niet zomaar een haflinger. Hij is voor mij zoveel meer.

Vandaag bleek het weer hoe braaf hij is.

Al durfde hij de 'graafkraan' niet voorbij, die in zijn land tijdelijk was gezet.

De kraan stond aan en voor Athos was het toch wat te spannend.

20 Meter voor we het land uit konden, zette Athos zijn hoeven diep in het grasland.

"Tot hier en niet verder" 

Ik had twee optie's:

- trekken aan het touw

- geduldig wachten en hopen dat de machine uit gezet werd.

De eerste optie, werkt niet, nooit eigenlijk.

Ik heb het geprobeerd, maar Athos bleef staan waar ie stond, met zijn oren naar de machine.

Vond hij dit interessant? Of probeerde hij me uit?

Gelukkig, de machine werd uitgezet. 

En in Athos kwam na enkele seconden weer beweging. 

Als of hij op zijn tenen kon staan, maakte hij zich groot, en kwam naast me staan.

Met zijn brede schouders, mooi gevormde hals, tikte hij me zachtjes aan.

Zijn neusgaten werden groter en groter, terwijl er soms een 'knor' uit kwam.

Hij liep braaf naast me, maar wel als een 'showbink' en met de bijbehorende spanning.

Eenmaal langs de machine, hoorde ik hem zuchten, toen we de stal binnen liepen.

"Braaf!!!" 

Na het borstelen gingen we naar de bak.

Daar lagen al een aantal obstakels te wachten.

Het leek mij namelijk leuk om Athos te verrassen met een 'schriktraining'.

- een blauw zeil, met twee balken

- vier pionnen

- zweep

- leadrope

Nou, wat een spektakel zou dat worden, dacht ik van te voren.

Maar ach... Ik had mijn haflinger weer eens verkeerd ingeschat.

Want vond hij het eng? Echt niet!

Athos zou vast gedacht hebben: Oh LEUK!

Kijkend liep hij naar het zeil, snuffelt er even aan en liep er overheen.

Totaal niet eng. En die pionnen? Die pakte hij na enige aanmoediging zelf vast met zijn tanden.

"Kijk mij eens stoer zijn."

Dus ja... Wat een "schriktraining" zou zijn, bleek een les van wederzijds vertrouwen.

Een heerlijke manier om onze vriendschap te versterken.

Want na deze training, met bijbehorende beloning ( ;) ), liep hij zo het land in.

De machine stond uit, maar vond hij niet zo spannend meer.

Hij durfde zelfs een aantal keren met mij, onder de "graafarm" door te lopen!

En toen ik hem los klikte van het touw, ging hij rustig staan eten.

Luisteren naar je paard

Zo, de dagen vliegen voorbij! 

En gelukkig maar want anders zou je denken dat ik me verveel.

Athos heeft van vorige week bezoek gehad van zowel de hoefsmid als paardentandarts.

De hoefsmid komt iedere 9/10 weken langs, dus dat is niet meer zo spannend.

De tandarts daar in tegen!

Er zat een wolfskiesje in zijn mond, die er uit gehaald is.
Ik moet eerlijk bekennen: Wat vond ik Athos zielig!
Verdoofd als een paard, dus lekker suf in zijn boxje.
Maar Athos zou Athos niet zijn, als hij zou laten merken dat hij een echte haflinger is.
Dus hij liet een aantal keer zien, dat ie het er niet mee eens was.

We zijn nu een week verder.
De eerste dagen was Athos niet helemaal zichzelf.
Gevoelig bij zijn hoofd, weinig concentratie.
Geen grapjes, en minder energie dan normaal.

Rijden gaat nu niet echt, want er mag minimaal 2 weken geen bit in zijn mond.
Dus dan moet je creatief gaan denken. Hoe kan je met je pony aan de slag gaan, zonder te gaan rijden?

"Spring Time"

"Spring Time" 

Athos is een veelzijdige haflinger, die houdt van complimenten en aandacht.

Hij is dol op showen in de bak. Heerlijk los zonder poespas en alle benen in de lucht!

En laat ik dan nou op die momenten, vaak de camera niet mee hebben.

Eens in de zoveel tijd laat ik Athos vrijspringen in de bak.

Een mooie afwisseling, naast de trainingen onder het zadel.

Wanneer ik hem over de sprong die gaan, denk ik iedere keer: dit moet ik hem vaker laten doen.

Hij springt bijna alles, tot een bepaalde hoogte. Een meter is soms net wat te hoog voor hem.

Onder het zadel is hij net zo fanatiek, tijdens het springen.

Een laag kruisje van 40 cm, springt hij met gemak als een meter.

Ik hoop binnenkort te kunnen beginnen met een aantal springlessen.

Voor ons beide is het een mooie manier om op een andere manier fanatiek bezig te gaan.

Binnenkort vertel ik jullie hier meer over!

- Dagelijks vlecht ik zijn manen en staart in. In de hoop dat het langer word dan het nu is. -

Gisteren reden Athos en ik door de bak. Het maakt mij niet uit of het hard waait of regent.

Athos is een type pony die snel groeit (in gewicht) en eigenlijk zo min mogelijk stil moet staan.

En ik merk, hoe meer ik hem  train, hoe fijner het gaat.

Zo was het gisteren ook. Hij had zondag vrij gehad, en stond te trappelen om samen wat te gaan doen.

Eenmaal in het zadel, voelde ik zijn blijheid en concentratie.

Vlot stapte hij de bak door, terwijl hij knabbelde op het bit.

Tijdens het warmrijden, dacht ik aan alle tips die ik tot nu toe had ontvangen van "Ruitergevoel".

http://ruitergevoel.com

Stap voor stap nam ik de dagen door. Hoe zit ik? Wat voel ik in mijn handen?

Tot hoever adem ik door? Waarom reageert Athos niet op mijn been?

Oh ja, ik moet meer loslaten en ontspannen. "Hoppa", Athos was weer voor het been!

Eenmaal klaar met de warming-up, begonnen we aan onze training.

Volte hier, volte daar. Volte vergroten, volte verkleinen.

Afwenden, halthouden, wegrijden in draf.

Stukje wijken voor het been, schakelen in de gangen en... Aangaloperen!

We vlogen beheerst de bak door. Voor het eerst sinds tijden had ik weer alle vertrouwen in de galop.

Dit kon niet waar zijn? Weer terug naar de draf, en opnieuw aangaloperen.

Wow... Wat deden we dat goed samen!

Je leest het misschien al, maar ik heb genoten van de training!

Terwijl de wind hard doorblies, waren wij super geconcentreerd bezig.

Het maakte niks uit, of er zeil wapperde aan de andere kant van het terrein.

We waren gewoon goed bezig samen.

En wat baalde ik nu, dat er niemand was die dit voor mij kon filmen.

Ik ben zo nieuwsgierig hoe het er uit ziet, wanneer we zo bezig zijn.

Klopt mijn gevoel met het beeld? Of ziet het er heel anders uit?

-Wordt vervolgd- 

Plezier en meer!

"Rust, ontspannen en plezier" 

Daar baseer ik al mijn trainingen met Athos op.

Wanneer ik onrustig ben, ben ik nooit helemaal ontspannen en verlies ik snel het plezier op dat moment.

Zo, dat typ ik even kort en bondig!

Wanneer ik niet helemaal relaxt/ontspannen en blij ben, dan is Athos de eerste die er wat van zegt.

Zijn manier van doen en reageren laat mij zien hoe hij mij spiegelt. 

Soms is dit heel erg confronterend, want zo wilt niemand zijn toch?

- Plezier, ontspannen en... chill!"-

Athos is een brave, maar ook speelse ruin die graag aan het werk wilt gaan.

Drie dagen achter elkaar vrij, dat vind hij echt niet leuk. 

Dan is hij op dag vier drammerig, jaloers naar de aandacht die andere paarden wel krijgen en heel snel zuur in omgang.

Echter kon dit niet anders, toen hij twee weken geleden op rust moest van mij.

Gelukkig kan hij alweer een weekje aan de gang.

Athos is ook een goudeerlijke pony. 

Hij accepteert mijn fouten, mijn mindere kanten en toch wilt hij blijven samen werken. 

Als ik bijvoorbeeld ga rijden in de bak en er komen meer mensen bij, dan kan ik enorm verkrampen.

In mijn gedachten ben ik dan meer bezig met 'de rest' om ons heen, dan met het lekker rijden.

Wat Athos dan mooi laat zien, want hij loopt dan toch wat stijver dan wanneer we alleen zijn.

Op zo'n moment, wanneer de bak door meerdere in gebruik is, is het voor mij juist de kunst om nog steeds lekker rond te rijden. 

Heel soms kan ik me afsluiten van 'de wereld' en ben ik gewoon lekker bezig. 

(en dit wil ik gaan vergroten ;) )

Gelukkig ben ik vaker in de week alleen in de bak bezig en dan gaan de trainingen zo lekker!

Dan ben ik minder afgeleid, super geconcentreerd en super blij omdat het zo goed gaat.

Deze maand wil ik mezelf de kans geven, dat ik ook met meerdere mensen in de bak gewoon lekker kan rijden. Want het maakt Athos niks uit. Hij wilt alles doen, mits ik geen twijfels heb.

Vandaag gaan we lekker 'grondwerken' en 'spelen'. 

Dat houdt in: Plezier,  gekkigheid, uitdaging en voor al: veel snoepjes voor Athos.

Ik heb er nu al zin in!

Groen licht!

Maandag liep Athos weer lekker aan de longe.

Hij had weer plezier en super geconcentreerd.

Dat was voor mij het teken om gister weer te gaan rijden.

En jeetje, wat was het fijn om weer met hem aan het werk te kunnen gaan.

Zijn oren waren voornamelijk naar voren gericht en zijn instelling was "Lets Go!".

Ja, dit is mijn pony, zoals ik hem ken.

De eerste 20 minuten waren nog een beetje zoekende.

Er kwamen nog een paar mensen bij ons in de bak, 

dus we moesten wat meer opletten in de figuren en snelheid. 

Daarbij let ik op de eerste 20 minuten vaak op zijn houding in plaats van mijn zit.

Een beetje stom, want Athos gaat beter lopen, wanneer ik goed (en ontspannen) ben.

Gelukkig realiseer ik me dat later.

En dan gaat hij met de minuut beter lopen.

Gisteren zijn we bezig geweest met halthouden, wegstappen, wegdraven en terug komen naar halt.

In het begin is het wat stijf en "groot", maar hoe verder we komen met rijden, hoe fijner dit gaat.

Ja, ik zat gisteren echt met een big smile in het zadel. Want jeetje... Wat deed hij het goed!

Waar ben ik momenteel veel mee bezig tijdens het rijden?

Met het rijden op mijn zit. Het bewust worden van wat ik doe in het zadel.

Een mooi voorbeeldje: die ene hoek, die altijd zo eng is!

Er is een hoek in de bak, waar niet veel paarden langs durven te gaan.

Wat er precies is, dat weet ik niet.

Maar wat ik voel, is dat Athos de eerste keer verstijfd of gespannen raakt wanneer we de hoek passeren. Ik onthoud dat gevoel en de 2e keer dat we er langs rijden, dan ben ik degene die de hoek eng vind, want wat als Athos wegschiet?

Athos schiet eigenlijk nooit zomaar weg, dat weet ik. Maar dat vertrouwen moet ik nu krijgen in mijn zit. Gewoon lekker door rijden en niet verkrampen en dat gevoel vast houden.

Dus, gisteren ben ik bewust gaan nadenken, wat mijn hulpen zijn op het moment als we de hoek naderen. Onbewust houd ik mijn teugels strakker beet,blokkeer ik mijn heupen/bekken en gaan mijn schouders naar de andere kant. Of te wel: Athos loopt niet die hoek door.

Dit heb ik gister dus een anders aangepakt. 

"Gewoon lekker zitten, diep ademhalen, voor uit blijven kijken, handen ontspannen, been er aan als het nodig is en vooral: niet voorover vallen"

Dat was mijn gedachten, en jeetje wat merkte ik al een verschil.

We gingen nu 'gewoon' de hoek door, al ging dat wel met uitpuilende ogen van Athos. Want hij is stiekem heel nieuwsgierig wat er naast de bak gebeurd. 

Al met al ben ik met een voldaan gevoel af gestapt.

Athos had zijn muesli verdiend en ja... Zijn buurman (Stanley) kreeg ook een beetje.

Wat ben ik blij met mijn pony, die mij bewuster maakt van mijn gedachten en spanningen.

Zo wordt het paardrijden leuker en makkelijker!

Het ruitergevoel

Na een week met prachtig weer, warmere temperaturen en mooie foto's na een shoot,

baal ik toch behoorlijk wanneer ik er achterkom dat Athos onregelmatig loopt.

Ik stapte eerder deze week op en zou wegstappen. 

Tijdens het wegstappen voelde ik hoe Athos zijn achterhand naar binnen verplaatst. 

'Hmm...' Was mijn reactie. We stappen verder, ik probeer hem weer recht te laten lopen door zijn achterhand weer in het goede spoor  te verplaatsen. Dit ging moeizaam en hieruit wist ik dat mijn ponyvriend niet lekker in zijn vel zat.

Athos, die altijd lekker soepel en fris is, was nu scheef en niet blij.

Ik ben verder gaan rijden, hand veranderen, grote voltes en aandraven.

[BAM]

Daar was antwoord, die mijn twijfel weghaalde.

Athos liet nu nog duidelijker blijken dat hij niet lekker liep door vaag onregelmatig te lopen.

Het ene moment ging het goed, maar het ging ook zo mis.

Stalgenootjes bevestigden mijn gevoel, zij zagen ook dat hij niet helemaal lekker liep.

Kreupel kan je het niet noemen, maar soepel...

Toch bijzonder, dat je vanaf het begin al kan voelen wanneer Athos ergens last van heeft.

Het zijn kleine dingen, maar omdat ik dagelijks met hem bezig ben, merk ik het direct!

Gisteren heb ik hem gelongeerd om te zien hoe hij zich nu voelde.

Geen gewicht op zijn rug, geen hoofdstel of bijzet, nee gewoon aan het halstertje.

En nee, hij liep nog niet lekker.

Vanavond is hij vrij, we kijken morgen verder.

Wellicht is een dagje vrij wel verlichtend. 

"Een kijkje in de keuken"

Welkom!!!

Deze blog heb ik gemaakt, omdat ik graag mijn gedachten wil opschrijven en delen met de mensen die nieuwsgierig zijn naar de manier van trainen van Athos en mij.

Athos is een werklustige haflinger die ook van afwisseling houdt.

In Mei dit jaar wordt hij 8 jaar en in September zijn we al vier jaar een combinatie.

Met zijn 1.48 schofthoogte is hij een groter type haflinger.

Hij is gek op aandacht, soms snel jaloers, tikkeltje eigenwijs maar vooral heel lief!

[ Athos op de vroege Zondag morgen ]

Ik ben Devica, een vrolijke meid die dol is op haar maatje.

Samen leren we veel en halen we het beste uit ons naar boven!

Als ik Athos opzadel, dan heb ik een doel voor ogen. 

"Lukt dit vandaag?"

Dan wil ik iets bereiken, wat de vorige keer nog niet helemaal haalbaar was of het herhalen van de vorige keer.

En in dit stukje van mijn denkwijze, blokkeer ik mezelf al.

Wat Athos mooi laat zien onder het rijden.

Hij kan het allemaal, alleen is het voor mij de kunst om het samen te doen.

Momenteel verdiep ik mij in het vinden van mijn ruitergevoel.

Wat bedoel ik met mijn ruitergevoel?

Ik, als een controlfreak, hou meer spanning vast dan ik zou willen.

Het is lastig om te ontspannen, als je wat drukker bent in je hoofd.

Tijdens het rijden zou ik graag willen "denken en doen" .

Of te wel: 

Ik denk aan verzamelen van de draf en direct voel ik verschil in de passen van mijn 'danspartner' .

Loslaten en echt gaan voelen, vind ik in het begin van de training nog erg lastig.

Hoe langer we bezig zijn met de training hoe meer ik begin te communiceren met Athos.

Waarnaar ik mijn denkwijze aanpas en begin te ontspannen.

Het is een bijzonder gevoel, wanneer ik ontspan en Athos beter begint te lopen.

Op dat moment voel ik dat we een eenheid worden en kan ik de ene oefening na de andere rijden.

[Samen een eenheid]

Met deze blog wil ik jullie graag mee nemen in de trainingen die wij beleven.