donderdag 18 februari 2016

"Soms raakt iemand een gevoelige snaar"


Athos, voor de meeste mensen lijkt hij een hele normale pony.
Een mooie lichte kleur, een lieve uitstraling en altijd een mooi halster om. 
Soms doet hij een tikkeltje idioot, maar voor de rest is hij niet heel opvallend.

"Athos, een echte MAFlinger" ;)

Athos is voor mij het mooiste wat mij is overkomen.
4,5 Jaar geleden, voelde ik bij onze eerste ontmoeting een "kriebel".
Een kriebel die in al die jaren, nog nooit is veranderd.
Wanneer ik hem zie, voel ik mij iedere keer zo blij.
En je moet het zelf eens een keer zien, hij kijkt ook altijd blij terug als ie mij ziet of hoort!
Onbeschrijvelijk dat moment, iedere keer weer.


Het is voor een "niet paardenmens" heel moeilijk voor te stellen,
hoe leuk, ontspannen en leerzaam het is om een paard in je leven te hebben.
Om een goede vriendschap te krijgen met een paard, moet je jezelf ook durven accepteren.
Een paard weerspiegelt zijn mens. (Of je nou ruiter bent, of verzorger, dat maakt niks uit).
Hij laat de waarheid aard zien, van de persoon van wie hij houdt.
Er ontstaat een vriendschap, die geen leugens kent!
Door van je paard te houden, hou je meer van jezelf.


- Wie Athos echt kent, kent mij beter dan wie dan ook. -

Van de week mocht een vriendin van mij, Athos uitstappen.
Heerlijk braaf, liep hij met haar door de bak.
Ik vind het leuk om te zien, hoe hij dan is. 
Dan zie ik echt, hoe hij beweegt onder het zadel en hoe mooi hij zich ontwikkeld.
En wat ik stiekem het allermooiste vind...
Als de persoon, die in het zadel zit, even niet oplet.
Athos gaat dan op zoek naar mij!
Waar ik ook sta, hij went af waar hij is en loopt gericht naar mij toe.
Met gespitste oren, glinsterende oogjes en een vriendelijke blik pakt hij mij weer in.
De kriebel van 4,5 jaar geleden, komt dan sterk om hoog.
Het is denk ik, de klik die wij hebben. 
Klik... Nee dat is niet het juiste woord. Het is een bepaald gevoel, wat er op dat moment is.
Iets wat ik tot op de dag van vandaag, nog niet goed weet te verwoorden.
Maar waar ik zeer dankbaar voor ben!

Soms raakt iemand een gevoelige snaar.
Een snaar die de mooiste muziek laat horen, voor diegene die er voor open staat.


maandag 15 februari 2016

Athos, een gevoelige haflinger!

Paarden zijn gevoelsdieren, dat zie ik al jaren.
Het ene paard kan echt met iedereen knuffelen, terwijl het andere paard maar moeilijk te hanteren is.
Niet elk paard kan de leiderschap van de mens accepteren.
Soms proberen ze je uit, om te kijken waar zij staan.

Athos is een gevoelig typje.
Hij houdt er van om zijn "eigendom" te verdedigen, als het moet.
Zijn voerbak is een mooi voorbeeld.
Wanneer een paard langs zijn box loopt en even stopt bij zijn bak, dan begint meneer.
Varierend van slaan met zijn voorbenen, oren naar achter, gillen, tot blote tanden en willen happen.
Wat van hem is, is van hem!

Wanneer hij in het land staat met de hele "mannenkudde", zie je ook duidelijk wie hij leuk vind en wie niet. Hij speelt met enkele andere ruinen, terwijl hij andere ruinen continue wegstuurt.
Is hij dominant? Of weet hij, wat hij wil?

Uit ervaring kan ik jullie ook vertellen, dat Athos mij beschermt.
Wanneer ik het land in kom en een andere ruin mij komt begroeten.
Met grote passen komt hij naar mij toegesneld, en jaagt hij de ander weg.
- Athos in actie -
- Weg jij! -

Het lijkt mij wel duidelijk, dat hij alles beschermt met zijn leven, waar hij van houdt. ;)
Zijn box, voerbak, eigenaresse, paardenvriendjes...

De andere kant van hem is dan ook geen verrassing.
Vandaag reed ik Stanley, het paard van mijn moeder.
Athos is gewent dat hij als eerste alle aandacht krijgt, als ik op stal ben.
Maar goed, soms loopt het even anders dan anders.

Nadat ik heerlijk met Stanley was bezig geweest, poetste ik Athos zorgvuldig.
Vandaag zou ik hem longeren, want hij had dit weekend zo goed gelopen onder het zadel, dat ik hem daarom graag beloon met afwisseling. In dit geval met longeren.
Buiten stond er een trekker aan, die normaal gezien heel spannend is voor Athos.
Vandaag gaf hij er geen kik om, omdat hij de LILA gekleurde kruiwagen veel "vreemder" vond dan anders.
De kruiwagens staan al twee weken op stal, worden ook al veel gebruikt, dus ik vind het vreemd dat hij zo heftig reageert. Maar ik accepteer hem, en ben heel blij dat hij niet bang is voor de trekker!

We lopen de bak in, ik sluit het hek en loop met hem mee door de rijbaan.
Ergens had ik al een vermoeden, dat hij teveel energie had.
Dat was te zien aan de manier hoe hij zijn neus droeg. (Klinkt vreemd he?)
Ik wou beginnen met longeren en meneer greep zijn kans.
In volle galop vliegt hij de bak door, met een losse longeerlijn achter hem aan.
Hij leek wel een arabier, met zijn staart recht op, in de lucht.
Normaal kan ik hem zo weer pakken, maar vandaag leek hij zwaar beledigd.
Hij bleef maar rennen, vliegen en omdraaien. Er zat hem duidelijk wat dwars.
Na enkele minuten, kon ik hem eindelijk verlossen van de vieze en zware longeerlijn.
Hij hoorde dat ik hem los klikte, en hij ging weer als een idioot de bak door.

De training van vandaag, lag dus op een hoog tempo.

- Spelen is zijn uitlaat klep -

Eenmaal zijn frustratie er uit gelopen, zag ik aan zijn blik weer, dat hij opgelucht was.
Om toch nog meer zijn aandacht te vragen, vroeg ik hem een paar oefeningen.
Steigeren, jambette, buiging. Hij deed alles vlekkeloos!
Belonen vind hij fantastisch, maar een gemeend compliment, vind hij volgens mij nog veel fijner.

Ik vroeg mijn moeder of ze nog een mooie foto wou maken van ons twee, omdat hij toch echt wel een hele bijzondere pony is. Zo gevoelig, zo eerlijk en puur! Daar hou ik van.
Hij zet nooit een stap verkeerd, hij doet alles voor mij.
En dat is echt een heerlijk gevoel.

Dit is mijn pony! 
Hier is hij weer zichzelf en overtuigd, dat hij ECHT mijn nummer 1 is! 
<3