Welke ruiter kent ze niet?
"Bakkabouters"
Terwijl je heerlijk aan het rijden bent, schiet je paard ineens onder je vandaan.
De spanning is duidelijk voelbaar als je er nogmaals langs wilt rijden.
Je vraagt je af waarom je paard er net van door ging en waar hij/zij van schrok.
Met veel moeite krijg je je paard eindelijk langs dat ene punt.
Maar de spanning blijft...
Waar je ook bent, je paard kan overal ineens van schrikken.
Van een plastic zakje tot iemand die ineens bij de bakrand staat.
En niet alleen je paard schrikt dan, maar ook de ruiter krijgt een schrikreactie.
Athos en ik hebben samen meerdere malen van deze schrikmomenten gehad.
Vaak lette ik niet goed genoeg op, waardoor hij ruimte had voor andere dingen.
Tsja, en je bent al te laat als je ineens "stuurloos" door de bak gaat.
Oeps, mooi leer momentje!
- een Bakkabouter kent verschillende formaten/kleuren/vormen en uitvoeringen -
(Geen standaard Kabouter dus ;) )
In welke bak we ook rijden, er zal altijd een hoek zijn (of komen) die een bepaalde spanning geeft.
Een mooi voorbeeld:
Op onze huidige stalling is het de hoek, direct bij de ingang.
Athos is daar een keer echt geschrokken, vast een van de eerste dagen daar.
(Dat is alweer 3 jaar geleden!)
Sindsdien, bouw ik op sommige dagen onbewust spanning op.
In mijn achterhoofd weet ik die beruchte dag, dat hij echt schrok in de hoek.
En waar of wanneer het begint, daar kan ik de vinger niet op leggen.
Wel weet ik, dat Athos nu op mijn spanning reageert en dat er eigenlijk niks aan de hand is in die hoek.
Wanneer ik les heb, rijd ik probleemloos die hoek door.
We rijden er een volte, of een keertwending, houden halt, niets is ons te gek.
Maar op de dagen dat ik een drukke dag heb gehad en de vermoeidheid er bij komt kijken,
kan deze hoek nog weleens een uitdaging zijn.
- Heb je paard lief. Straffen voor de fout die jij maakte, heeft geen zin -
Stalgenoten vragen mij weleens, of Athos die ene hoek ook eng vind.
Eerst zei ik: Ja! Jouw paard ook?
Maar inmiddels zeg ik: Nee, Athos vind die hoek niet eng :) Ik reageer alleen wat gespannen soms als ik langs de hoek ga. Omdat ik dan denk aan die ene keer.
Waarom is die hoek de ene dag enger dan de andere dag?
Dat is wanneer ik niet 100% met mijn paard bezig ben, en meer denk aan andere dingen.
Als je vermoeid bent, dan is je denkwijze ook chaotischer dan normaal.
Je gaat "rare" dingen denken, blijft langer piekeren en dus hangen in een negatieve energie.
Op zo'n moment, is het niet fair om je paard te straffen voor het "schrikmoment".
Je kan hem wel een schop geven, of een tik met de zweep, maar je paard zal zich meer en meer opgejaagd en onbegrepen voelen.
Wanneer je zo reageert, is je paard de dupe van jouw vermoeidheid.
- There is something about you,
That makes me smile! -
Mijn tip is ook: Stap nooit vermoeid op je paard.
Je paard heeft er niks aan, als jij een fout maakt en het paard gestraft wordt.
Een paard doet wat de ruiter van hem vraagt, dat is toch wat we willen?
Athos en ik maken momenteel grote sprongen.
Omdat ik mij bewuster ben (of word) van mijn inbreng, dat hij uit.
Hij is goud eerlijk en gemotiveerd om samen te werken.
En dat is waar ik naar streef.
Plezier in elkaar!
