Vanavond was echt weer een "eye opener" voor mij.
Het moment waar op ik nu terug kijk en realiseer hoe veel we blijven groeien samen.
Want jeetje... Wat begon de training met "scheve" spanning.
Athos liet niet helemaal lekker los, links om.
Hij voelde stijf, vluchterig, afgeleid maar vooral niet zichzelf.
Of....
Direct probeer ik aan mezelf te denken, wanneer ik voel dat Athos anders is dan anders.
Hou ik onbewust ergens spanning vast? Of ben ik met mijn hoofd toch ergens anders dan hier, op dit moment? Of is het toch mijn been, waar hij niet op reageert?
"De leermeester"
Ik draaf aan, om te voelen wat ons dat geeft.
Voel ik in draf meer spanning, dan in stap? Ligt het aan hem, of aan mij?
Help... We gaan te hard, en ik voel hoe Athos onder mij weg ebt.
Langzaam voel ik mijn frustratie naar boven komen.
Waar gaat het nou mis op dit moment?
- Adem in, adem uit. En terug naar de stap. -
Het is een perfecte oplossing voor mij, om terug te gaan naar de stap.
Alleen de stap kan mij bevestigen waar het nou mis gaat.
Want als ik dat in draf of galop probeer, dan gaan we alleen maar harder en harder.
De hoeken van de bak worden dan ook ronder, maar we gaan ook schever de bocht door.
Dus dat is geen optie.
In de stap kunnen Athos en ik ons gevoel van communiceren weer hervinden.
En wanneer ik voel dat de ontspanning weer komt, houden we halt en beloon ik Athos.
Yes, goed opgelost!
" Kijk, voel en geniet!"
Opnieuw draaf ik aan, gefocust op mijn zit en ademhaling.
Ondertussen verlaat iemand de bak en zijn er twee mensen aan het grond werken.
Ik hoor alle geluiden, niet alleen het hek wat sluit tegen de bakrand, maar ook de paardenhoeven in het zand. Ik hoor een auto aankomen, een hond blaffen, maar ook hoe lang ik mijn adem inhoud.
En dan vind ik de oplossing, van ons probleem van vandaag.
Ik ben niet bezig met paardrijden, nee ik ben bezig met de omgeving en anderen.
Wanneer ik dat besef, loopt Athos al een stuk relaxter.
Ik besluit mijn gedachten bij onze training te houden en ga eens goed zitten in het zadel.
Geconcentreerd rijd ik figuur naar figuur, alles doen we stap voor stap.
En voor ik het echt door heb, galopperen we door de bak.
Ik voel het ritme van Athos zijn sprongen, hoor hoe hij briest en ontspant.
Dit gevoel, dit moet ik onthouden!
Na de galop stappen we even, en doen we nog wat draf oefeningen.
Een beetje afgesloten van de "rest", probeer ik wat nieuwe oefeningen.
Het hoeft niet perfect, het zijn immers nieuwe dingen die we nu proberen.
En jeetje, het gaat nog best lekker ook!
" Een vieze haf, is een blije haf!"
Ik sluit onze training af, wanneer ik het gevoel heb, dat we weer ons best hebben gedaan.
Athos zijn hals is bezweet, en hij is niet de enige ;)
Zo, jeetje... In het eerste deel van de training dacht ik dat we weer een stapje terug hadden gedaan.
Maar nu besef ik, dat we 1 stap terug hebben gezet, en 2 stappen vooruit!
Wat is het toch een super fijne pony, om mee samen te werken!
