Echte vriendschap!

5 September 2011, de dag dat Athos van eigenaresse wisselde.

Hij stapte braaf de trailer op en wachtte geduldig.

Inmiddels zijn we vier jaar verder.

En wat hebben we veel geleerd van elkaar.

Het is bijna onmogelijk, maar jeetje: ik word met de dag trotser op ons.

Athos is niet zomaar een haflinger. Hij is voor mij zoveel meer.

Vandaag bleek het weer hoe braaf hij is.

Al durfde hij de 'graafkraan' niet voorbij, die in zijn land tijdelijk was gezet.

De kraan stond aan en voor Athos was het toch wat te spannend.

20 Meter voor we het land uit konden, zette Athos zijn hoeven diep in het grasland.

"Tot hier en niet verder" 

Ik had twee optie's:

- trekken aan het touw

- geduldig wachten en hopen dat de machine uit gezet werd.

De eerste optie, werkt niet, nooit eigenlijk.

Ik heb het geprobeerd, maar Athos bleef staan waar ie stond, met zijn oren naar de machine.

Vond hij dit interessant? Of probeerde hij me uit?

Gelukkig, de machine werd uitgezet. 

En in Athos kwam na enkele seconden weer beweging. 

Als of hij op zijn tenen kon staan, maakte hij zich groot, en kwam naast me staan.

Met zijn brede schouders, mooi gevormde hals, tikte hij me zachtjes aan.

Zijn neusgaten werden groter en groter, terwijl er soms een 'knor' uit kwam.

Hij liep braaf naast me, maar wel als een 'showbink' en met de bijbehorende spanning.

Eenmaal langs de machine, hoorde ik hem zuchten, toen we de stal binnen liepen.

"Braaf!!!" 

Na het borstelen gingen we naar de bak.

Daar lagen al een aantal obstakels te wachten.

Het leek mij namelijk leuk om Athos te verrassen met een 'schriktraining'.

- een blauw zeil, met twee balken

- vier pionnen

- zweep

- leadrope

Nou, wat een spektakel zou dat worden, dacht ik van te voren.

Maar ach... Ik had mijn haflinger weer eens verkeerd ingeschat.

Want vond hij het eng? Echt niet!

Athos zou vast gedacht hebben: Oh LEUK!

Kijkend liep hij naar het zeil, snuffelt er even aan en liep er overheen.

Totaal niet eng. En die pionnen? Die pakte hij na enige aanmoediging zelf vast met zijn tanden.

"Kijk mij eens stoer zijn."

Dus ja... Wat een "schriktraining" zou zijn, bleek een les van wederzijds vertrouwen.

Een heerlijke manier om onze vriendschap te versterken.

Want na deze training, met bijbehorende beloning ( ;) ), liep hij zo het land in.

De machine stond uit, maar vond hij niet zo spannend meer.

Hij durfde zelfs een aantal keren met mij, onder de "graafarm" door te lopen!

En toen ik hem los klikte van het touw, ging hij rustig staan eten.