Maandag liep Athos weer lekker aan de longe.
Hij had weer plezier en super geconcentreerd.
Dat was voor mij het teken om gister weer te gaan rijden.
En jeetje, wat was het fijn om weer met hem aan het werk te kunnen gaan.
Zijn oren waren voornamelijk naar voren gericht en zijn instelling was "Lets Go!".
Ja, dit is mijn pony, zoals ik hem ken.
De eerste 20 minuten waren nog een beetje zoekende.
Er kwamen nog een paar mensen bij ons in de bak,
dus we moesten wat meer opletten in de figuren en snelheid.
Daarbij let ik op de eerste 20 minuten vaak op zijn houding in plaats van mijn zit.
Een beetje stom, want Athos gaat beter lopen, wanneer ik goed (en ontspannen) ben.
Gelukkig realiseer ik me dat later.
En dan gaat hij met de minuut beter lopen.
Gisteren zijn we bezig geweest met halthouden, wegstappen, wegdraven en terug komen naar halt.
In het begin is het wat stijf en "groot", maar hoe verder we komen met rijden, hoe fijner dit gaat.
Ja, ik zat gisteren echt met een big smile in het zadel. Want jeetje... Wat deed hij het goed!
Waar ben ik momenteel veel mee bezig tijdens het rijden?
Met het rijden op mijn zit. Het bewust worden van wat ik doe in het zadel.
Een mooi voorbeeldje: die ene hoek, die altijd zo eng is!
Er is een hoek in de bak, waar niet veel paarden langs durven te gaan.
Wat er precies is, dat weet ik niet.
Maar wat ik voel, is dat Athos de eerste keer verstijfd of gespannen raakt wanneer we de hoek passeren. Ik onthoud dat gevoel en de 2e keer dat we er langs rijden, dan ben ik degene die de hoek eng vind, want wat als Athos wegschiet?
Athos schiet eigenlijk nooit zomaar weg, dat weet ik. Maar dat vertrouwen moet ik nu krijgen in mijn zit. Gewoon lekker door rijden en niet verkrampen en dat gevoel vast houden.
Dus, gisteren ben ik bewust gaan nadenken, wat mijn hulpen zijn op het moment als we de hoek naderen. Onbewust houd ik mijn teugels strakker beet,blokkeer ik mijn heupen/bekken en gaan mijn schouders naar de andere kant. Of te wel: Athos loopt niet die hoek door.
Dit heb ik gister dus een anders aangepakt.
"Gewoon lekker zitten, diep ademhalen, voor uit blijven kijken, handen ontspannen, been er aan als het nodig is en vooral: niet voorover vallen"
Dat was mijn gedachten, en jeetje wat merkte ik al een verschil.
We gingen nu 'gewoon' de hoek door, al ging dat wel met uitpuilende ogen van Athos. Want hij is stiekem heel nieuwsgierig wat er naast de bak gebeurd.
Al met al ben ik met een voldaan gevoel af gestapt.
Athos had zijn muesli verdiend en ja... Zijn buurman (Stanley) kreeg ook een beetje.
Wat ben ik blij met mijn pony, die mij bewuster maakt van mijn gedachten en spanningen.
Zo wordt het paardrijden leuker en makkelijker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten