23 December 2015, schreef ik het volgende:
Wanneer mensen mij vragen, of ik ook wedstrijden rijd, antwoord ik altijd nee.
"Waarom niet?" is de vraag daar op.
"Omdat ik niet geschikt ben voor wedstrijden.
Zenuwen die ik niet kan bedwingen, terwijl ik toch wil winnen."
Zenuwen die ik niet kan bedwingen, terwijl ik toch wil winnen."
Wow, wat zijn we gegroeid samen!
Want dit gebeurde een paar dagen geleden:
Zondag 17 Juni 2017.
Een (stiekeme) droom die uit is gekomen, namelijk een wedstrijdje rijden met Athos.
Eerder dit jaar had ik ons opgegeven voor de Ride4Kika Dressuurwedstrijd, georganiseerd in NoardBurgum.
Een onderlinge wedstrijd, waarbij je direct ook het goede doel helpt.
Het klonk als een mooie kans, dus ik heb na enige twijfel, ons op ingeschreven.
Op advies van een vriendin, had ik ons opgegeven voor twee dressuurproefjes.
Gewoon B, maar wel tussen de paarden.
Toen ik ons net had op gegeven, ben ik fanatiek gaan trainen, voor ons debuut.
De zenuwen waren er toen nog niet, want 17 Juni was nog zoverweg... Er kon van alles gebeuren.
Zondag was dus de grote dag. Al dagen had ik vreemde zenuwen in mijn lijf. Ik voelde me niet heel zenuwachtig, maar vond het wel "gruwelijk spannend".
Dit gevoel zakte eigenlijk direct weg, toen ik begon aan onze eerste proef.
" A-X-C binnenkomen in arbeidsdraf".
Zo zijn wij onze "wedstrijd carriere" begonnen. Zondag 17 Juni 2017.
Wauw, wat was het te gek! Wat hebben we een plezier gehad.
Dit had ik echt niet willen missen.
Athos voelde goed aan en was echt heel braaf!
Ik dacht nog van te voren, dat ie misschien vreemd zou opkijken van de vlaggen, bombarie en alle mensen met andere paarden.
Maar hij liet weer zien, hoe fantastisch hij is.
Inrijden ging prima, ik was zelf veel te druk met de omgeving bezig in plaats van echt te rijden met Athos. Er waren behoorlijk veel mensen en daar word ik zenuwachtig van.
Dit was een mooie oefening voor mij, om hier goed mee om te gaan.
"Laat de mensen maar denken."
De tweede proef ging vele malen beter.
Nu kon ik echt gaan rijden, echt samen aan het werk. Laten zien wat we kunnen.
Na het laatste onderdeel, had ik echt het gevoel dat ik de mooiste prijs had gewonnen.
Een gouden medaille!
Maar hij liet weer zien, hoe fantastisch hij is.
Inrijden ging prima, ik was zelf veel te druk met de omgeving bezig in plaats van echt te rijden met Athos. Er waren behoorlijk veel mensen en daar word ik zenuwachtig van.
Dit was een mooie oefening voor mij, om hier goed mee om te gaan.
"Laat de mensen maar denken."
De tweede proef ging vele malen beter.
Nu kon ik echt gaan rijden, echt samen aan het werk. Laten zien wat we kunnen.
Na het laatste onderdeel, had ik echt het gevoel dat ik de mooiste prijs had gewonnen.
Een gouden medaille!
Door deze super ervaring, weet ik nu waar ik voor train.
Ik zou dolgraag meer willen starten met Athos.
Omdat het zo leuk is!
Wie had dat ooit gedacht?
Groetjes Devica
